Mi Camino comenzó el 15.9.2025 y duró hasta el 18.10.2025. Emprendí el Camino de Santiago Francés desde Saint Jean Pied de Port hasta Santiago de Compostela. El Camino había sido mi deseo durante muchos años y no quería que se quedara solo en un deseo, sino que se convirtiera en realidad.
Los primeros días estaba eufórica, todo iba por su camino salvo el dormir en los albergues. Eso fue más duro que caminar, porque dormía mal, pero con el tiempo también llegó el cansancio de andar y empecé, de algún modo, a dormir.
Iba de día en día siguiendo las rutas que nos dieron en papel en Sjpdp. No me aparté de ellas hasta que las ampollas después de León me golpearon y entonces caminar fue más difícil, pero seguí adelante. Cada paso me resultaba más fácil gracias a algunos peregrinos con los que charlaba o al ver que otros tenían los mismos problemas, así que sentía empatía por ellos. A veces solo quería que ALGUIEN me preguntara cómo estaba, a veces me bastaba con que ALGUIEN dijera Buen Camino.
El Camino fue un reto, pero siempre llamaba a seguir más lejos. Cada vez que quería quedarme en algún lugar, aun así seguía adelante y llegaba a un sitio aún más bonito. El Camino simplemente llamaba a seguir.
No hace falta ni decir lo emocionada que estaba al llegar a Santiago. Corrió un río de lágrimas, no sabía si era felicidad o tristeza. Me resultó especialmente bonito ver a los peregrinos que acababan de llegar, sus emociones, un grupo de jóvenes de los que muchos iban descalzos.
El Camino es el mundo en un solo lugar. Multitud de personas de todo el mundo, y todos con un objetivo igual o parecido y, aun así, con muchos deseos, supongo, y cada uno de los míos terminaba solo en uno: encontrar una cama ese día.
El Camino enseña humildad, todo aquello que damos por sentado en la vida cotidiana. Es un camino que ya echo de menos. Volveré.
Klara Dolic stormerlo
Perfil Instagram: @Keramikacro
Versión Croata
Female
Moj Camino je započeo 15.9.2025 i trajao do 18.10.2025. Krenula sam na francuski put od Saint Jean Pied de Porta do Santiaga. Camino je bio moja dugogodišnja želja i nisam htjela da ostane samo želja nego da postane stvarnost.
Prve Dane sam bila euforična, sve je išlo svojim putem izuzev spavanja u albergueima. To je bilo teze nego hodati jer sam loše spavala ali s vremenom je i umor od hodanja nastupio pa sam počela i nekako spavati.
Išla sam iz dana u dan slijedeći rute koje smo dobili na papiru u Sjpdp. Nisam odstupala od toga sve dok me žuljevi iza Leona nisu pogodili i tu sam teze hodala ali sam nastavila.
Svaki hod mi je bio lakši uz neke hodočasnike s kojima bih popričala ili vidjela da i drugi imaju iste probleme pa sam suosjećala s njima. Ponekad sam htjela samo da me NETKO upita kako sam, ponekad mi je bilo dovoljno samo da NETKO kaže buen Camino.
Put je bio izazovan ali je svaki put zvao dalje. Kadgod bih htjela ostati u nekom mjestu svejedno bih produžila dalje i došla u još ljepše mjesto. Put je jednostavno zvao dalje.
Ne moram ni pričati koliko sam emotivna bila prilikom dolaska u Santiago. Rijeka suza je potekla, nisam znala je li sreća ili tuga. Posebno lijepo mi je bilo gledati hodočasnike koji tek pristižu, njihove emocije, mladu grupu od kojih su mnogi išli bosi.
Camino je svijet na jednom mjestu. Mnoštvo ljudi iz cijelog svijeta a svi s jednakim ili sličnim ciljem a opet s mnogo želja pretpostavljam a svaka mi je završavala samo s jednom da taj dan nadjem krevet.
Camino ući skromnosti, svemu onom što olako shvaćamo u svakodnevnom životu. To je put koji mi već nedostaje. Vratit ću se.
